RTV Oost 2 juli 2022
De glans van het leven is er sinds januari 2020 wel af bij Henk Hoft en zijn vrouw. In die bewuste maand werden hun drie kleinkinderen op last van de kinderrechter bij hun moeder en haar toenmalige vriend weggehaald en ondergebracht bij pleeggezinnen. Opa Henk heeft ze sindsdien nauwelijks meer gezien. Eén keer waren ze de afgelopen twee en een half jaar samen. Dat was toen zijn vrouw in het ziekenhuis lag.
Zittend op een bankje in de buitengebied van zijn woonplaats Lemelerveld vertelt Henk zijn kant van het verhaal. Een reeks aan gebeurtenissen passeert de revue. De nacht die hij moest doorbrengen in de cel na de aangifte van bedreiging door Jeugdbescherming Overijssel. Dat hij zonder toestemming van de instanties meerdere keren contact zocht met zijn kleinzoon. En zijn ongezouten mening over jeugdzorg en het Landelijke Expertiseteam Jeugdbescherming. “Dat is maffia, tuig. Zij zijn de echte criminelen. Ze halen zomaar de kinderen bij ons weg.”
De uithuisplaatsing
“Het was chaos, die bewuste dag in januari 2020. Het begon met een telefoontje van onze dochter. Zij vroeg of de kinderen een tijdje bij ons konden logeren. Geen probleem, natuurlijk kon dat. Wij hebben tijd en ruimte genoeg. Mijn dochter woonde toen al een tijdje elf hoog in een kleine flat in Zwolle. Ik had al vaker gezegd dat dat geen goeie plek was voor de kinderen om op te groeien.”
“Ik had de jas al in mijn handen om de kleinkinderen op te halen, toen de telefoon weer ging. Opnieuw kreeg ik mijn dochter aan de lijn. Ik hoefde niet meer te komen. De kinderen waren al weg. Ik zei: ‘Hoezo weg, waar naartoe dan?’ Ze antwoordde dat jeugdbescherming de kinderen had meegenomen. Ze wist niet waar naartoe. Ze waren gewoon weg, omdat mijn dochter ze zou verwaarlozen.”
“Door familieomstandigheden zat onze dochter in een moeilijke periode. Later kwam ik erachter dat haar toenmalige vriend een melding van verwaarlozing had gedaan bij Veilig Thuis. Met onze dochter gaat het weer goed. Ze woont niet meer in die kleine flat in Zwolle, maar bij ons. Samen met haar nieuwe vriend. Een goeie jongen.”
Het gemis
“Ik mis de kleinkinderen. Het gemis doet gewoon pijn. Omdat niemand wilde vertellen waar ze werden opgevangen, ben ik zelf op zoek gegaan. Ik weet ondertussen waar ze zijn. Twee wonen er in een pleeggezin, de oudste woont in een opvanglocatie. Ik ben ervan overtuigd dat dit ten koste gaat van hun welzijn, de band die ze met elkaar en met hun moeder hebben en de relatie met ons.”
Bij Jeugdbescherming Overijssel geven ze geen krimp. Ik ben al twee jaar met dat volk aan het vechten
“Het is nu al meer dan twee en een half jaar geleden dat ik ze heb kunnen zien. Onze dochter heeft een omgangsregeling. Elke twee weken ziet ze ze. Nooit alleen. Er is altijd iemand bij. Mijn vrouw en ik moeten het doen met foto’s en filmpjes. We willen niets liever dan ze in onze armen sluiten, ze knuffelen, leuke dingen met ze doen. Bij Jeugdbescherming Overijssel geven ze geen krimp. Al twee jaar ben ik met dat volk aan het vechten.”
De beschuldiging
“Ik weet dat ze mij een vervelende man en erger vinden. Ze zeggen dat ik een grote mond heb, mensen intimideer en bedreig. Dat zijn hun woorden, maar ik heb nooit een vinger naar wie dan ook uitgestoken en dat zal ik ook nooit doen. Toch moest ik vorig jaar zomer een nacht de cel in. Een jeugdhulpverlener had aangifte gedaan van bedreiging. Ze zijn echt niet goed wijs als ze denken dat ik iemand wat aan zou doen. Mijn vrouw heeft een slechte gezondheid. Voor haar is het belangrijk dat ik veel thuis ben. Ik kan haar niet lang alleen laten.”
“In hun ogen ga ik te ver. Ik wil alleen mijn kleinkinderen terug. Dat is alles. Binnenkort moet ik naar de rechtbank, wanneer weet ik nog niet. Laat de rechter maar uitspraak doen. Ik weet zeker dat ik onschuldig ben. Wat zij doen, dat is pas crimineel. Ze rukken de kleinkinderen zomaar uit ons leven. Ik heb van alles aangeboden: De kinderen mogen hier komen wonen, we hebben ruimte genoeg. De bedden staan al klaar, maar ik krijg niets voor elkaar.”
Het expertiseteam
“Vanwege mijn – in hun ogen – grensoverschrijdende gedrag, hebben ze er een speciaal team bij gehaald, het Landelijke Expertiseteam Jeugdbescherming (LET JB). Nou, met die mensen krijg ik ook niets voor elkaar. Die houden mij ook aan het lijntje. Ik heb nog steeds geen contact met de kleinkinderen. Waar ze wel duidelijk in zijn, is dat ze zeggen dat de kinderen niet meer bij mijn dochter terugkomen.”
We zijn ons ervan bewust dat we ingrijpen in de levens van gezinnen en kinderen
Ruud Brinkman, Jeugdbescherming Overijssel
De complexe casus
Bestuurder Ruud Brinkman van Jeugdbescherming Overijssel is op de hoogte van de zaak. Hoewel hij niet specifiek op de situatie van de kinderen en het gedrag van opa Henk wil ingaan, vertelt hij wel dat het LET JB-team er niet zomaar is bijgehaald. “Dit is een zeer complexe casus, waarbij sprake is van forse bedreigingen. Als bestuurder ben ik verantwoordelijk voor de veiligheid van mijn mensen. In toenemende mate hebben wij te maken met agressie tegen onze professionals, maar dit blijft een uitzonderlijk geval. We zijn ons ervan bewust dat we ingrijpen in de levens van gezinnen en kinderen. Vaak werken we prima samen met de ouders.”
Hoewel opa Henk volgens Brinkman door zijn gedrag verschillende grenzen heeft overschreden, wordt er met hem nog steeds gesproken over een bezoekregeling met zijn kleinkinderen. “Bij alles wat we doen, werken we in het belang van de kinderen. Als in dit geval het contact met opa belangrijk is, dan zetten we ons daarvoor in”, zegt Brinkman.
De wanhoop en het verdriet
Stichting SOS Jeugdzorg is al jaren kritisch op de manier waarop de jeugdbescherming in Nederland is geregeld. De stichting heeft veel contact met ouders die het vaak oneens zijn met de beslissingen van jeugdzorg. Ook grootouders weten de stichting te vinden. Ranada van Kralingen van SOS Jeugdzorg bevestigt dat opa Henk zeker niet de enige grootouder is die zijn kleinkinderen mist. “Maar in de manier waarop hij te werk gaat, is hij dat wel”, zegt Van Kralingen. “Veel grootouders zijn intens verdrietig en wanhopig. Ze bedreigen daarbij geen jeugdzorgmedewerkers.”
Van Kralingen: “Hij is weliswaar opa van drie kleinkinderen, maar heeft geen gezag over hen. En zonder gezag heb je geen aanspraak. Echter, een gecertificeerde instelling (lees: Jeugdbescherming Overijssel) behoort in verband met ‘family life’ wel het uiterste te doen om contact te bevorderen. Dat gebeurt helaas vrijwel nooit. Achtergebleven familieleden worden in dit huidige systeem niet opgevangen. Jeugdzorg is in de meeste gevallen geen hulp, maar een straf. En dus is er geen begrip of empathie voor familieleden. Wij keuren geweld ten zeerste af. Het systeem (familierecht – red.) kent geen rechtspositie of rechtsbescherming voor ouders. Onrecht dwingt mensen tot veel.”
Bron en meer artikel: De wanhopige zoektocht van Henk naar zijn uithuisgeplaatste kleinkinderen
Interview op YouTube
Download artikel: De wanhopige zoektocht van Henk
COMMENTAAR DUTCH CHILD ARTIKEL HENK HOFT LEMELERVELD
Wat Henk Hoft vertelt is al veel vaker gehoord en gebeurd heel veel omdat het gaat om 48.000 uithuisgeplaatste kinderen in ons landje. Ook 48.000 opa’s en oma’s zijn de dupe van JB,WSG enz.
Wat zijn er een opa’s en oma’s, die hun kleinkinderen NIET mogen zien op bevel van Jeugdbescherming. Een opa kreeg over zijn enige kleinzoon zoveel klachten, dat hij op de Hartbewaking belandde.
Zoals ouders zich grote zorgen maken over hun weggeroofde kinderen, zo hebben grootouders die zorgen natuurlijk ook!
Helaas heeft Jeugdbescherming geen oog en oor voor opa’s en oma’s en verdere familie, want Jeugdbescherming moet nu eenmaal leven van uithuisgeplaatste kinderen en in die formule zijn ouders, grootouders en familie overbodige ballast. En dat blijkt telkens weer….Alleen die uithuisgeplaatste en bedreigde kinderen bij JB, WSG e.a. krijgen alle aandacht .
En dan over dat LET- Landelijk Expertise Team: dat zijn speciale Jeugdbeschermers van de Raad Kinderbescherming in Den Haag. Ze komen op het toneel zodra er maar eventjes iets van bedreiging of agressie is geweest door een ouder/de ouders. Ze spreken ouders haast altijd op een politiebureau in een verhoorkamertje.
Een moeder moest zich melden op een …politiebureau om over haar situatie van drie uithuisgeplaatste kinderen te praten. Twee mensen van het LET komen uit Den Haag in een kleiner verhoorkamertje wel even die moeder zeggen wat er aan de hand is. Al zegt moeder wel honderd keer dat het anders was en is.
Dat LET blinkt niet uit in begrip voor ouders, opa’s en oma’s en familie.
LET: onderdeel van een machtsmachine en een systeem van onderdrukking. Dat is hun expertise.
Henk Hoft belde al eens met de Wethouder Jeugd van de gemeente, waar zijn kleinkinderen woonden. Zegt deze Wethouder: “Daar ga ik niet over”. Kijk, weer zo’n typisch voorbeeld van zorg van de gemeente voor mensen in nood: wegkijken, afschuiven, verwijzen naar een andere instantie.
Of ook wel gezegd: plichtsverzuim. Drie kinderen WEG uit je gemeente en dan nog zeggen: “ Daar ga ik niet over”!
Heel jammer is dat Henk Hoft zo weinig op papier zet en ook schriftelijk zijn klachten weergeeft.
Ik zei hem meermalen gezegd zowel de Wethouder Jeugd als ook de raadsleden aan te schrijven want zij zijn (eind)verantwoordelijk voor alle jeugdzorg in de gemeente. Het kwam er niet van. Zelfs heb ik alle hulp toegezegd voor die brieven.
En zo komt er helemaal en weer niets van de grond ook niet na dit krantenartikel. SAMENWERKEN levert altijd iets op! Weg met die wanhoop, werk samen voor je kleinkinderen!
Als alle opa’s en oma’s actief en serieus gaan samenwerken dan komt er wel wat van de grond!
Dutch Child werkt graag mee, omdat het om kinderen gaat.
Jan van der Kooi 0620673029
